பட்டாம்பூச்சிக் கதைகள்

நூறு ஆண்டுகளுக்கும் மேலாக எங்கள் ஊருக்குள் வருவதும் போவதுமாய் இருக்கிறது  இந்த புகைவண்டி. பால்யங்களில் என் அம்மா எனக்கு ஊட்டியது ரயில் சோறு தான். ஊட்டி ரெயில் என்று சொல்வார்களே..! - "சோறூட்டி ஓடும் ரெயில்"

இப்போதும் எங்கள் ஊரில் எல்லா குழந்தைகளுக்கும் இந்த புகைவண்டியைக் காட்டித்தான் சோறு ஊட்டுகிறார்கள்

15 வயது வரை இந்த ரயிலை கையசைத்து வழியனுப்பி இருக்கிறேன்.. ஒவ்வொரு முறையும் குறைந்தது முப்பது கைகளையாவது பதிலுக்கு அசைக்காமல் கடந்ததில்லை இந்த புகைவண்டி..

அன்றாடம் எங்கள் குழந்தைகளை மகிழ்விக்கும் பொம்மையாக வந்து போகும் இந்த புகைவண்டியை, விஞ்ஞானக்கண் கொண்டு கண்டதில்லை இதுவரையில்.இரண்டு ஆண்டுகளுக்கு முன்பு கூட குதுகலமாய் கையசைக்கும் ஒரு குழ்ந்தையாய் என்னை மாற்றிவிட்டுப் போன இந்த புகைவண்டி "ஆய்ய்.. ட்ரைன்நு" என்று அப்போது என்னை உள்ளுக்குள் சொல்ல வைத்ததில் வியப்பொன்றும் இல்லை.

தினந்தோறும் ஊருக்குள் வந்து போகும் பால்காரனைப் போல இயல்பாய் வருவதும் போவதுமாய் இருக்கிறது இந்த தீவண்டி. எப்போதும் தாமதமாகவே வரும் ஒன்றாம் வகுப்பு கண்ணாடி வாத்தியாருக்கும், காலை பத்து மணிக்கு தொழிலாளர்களுக்கு தேநீர் தயாரிக்க தயாராகும் ராகவனுக்கும் இந்த ரயில் தான் கடிகாரம்.

புகைப்படத்தில் இப்போது கடந்து கொண்டிருக்கும் பாலத்திற்குக் கிழ் தான் எங்கள் சாமி ஆறு ஓடிகொண்டிருக்கிறது. ( மாகாளியம்மன் கோவில் திருவிழா முடிந்ததும் சாமியை கரைக்கிற இடம்) இந்த பாலத்தில் அமர்ந்து தான் நான் வைரமுத்துவின் கவிதைகளை உரக்கப்பாடுவேன். அப்போது மலை என் குரலை எதிரொலிப்பதை, பள்ளத்தாக்கு என் குரலை ஆழ்ந்த ரகசியம் போல் சேமித்து வைப்பதை, சாட்சியாக நின்று கவனித்து இருக்கிறேன். இந்த ரயிலுக்கு கையசைத்தபடியே மயிலான் தோட்டத்துப் பாறையில் அம்மணமாய் ஓடி வந்து, ஆற்றுக்குள் அந்தர் பல்டி அடித்திருக்கிறேன். உள்ளிருந்து கையசைக்கும் பயணிகளுக்கு நாங்கள் அடிக்கும் அந்தர் பல்டியை சமர்ப்பிப்பது எங்கள் வழக்கம்.

என் உறவுகளை பிரிந்து நகரமாம் நரகத்துழழும் வலியை விடக் கொடுமையானது, கொஞ்ச காலமாய் இந்த ரயில்வண்டியை மறந்திருந்தது. மனசிலிருந்து நீள்கின்றன ஆயிரம் கைகள். மீண்டும் ஒருமுறை வழியனுப்ப.. அதுவரையில் எங்கள் மழலைகளுக்கு சோறூட்டி போகும் ரெயிலுக்கு தேயிலைத் தோட்டத்து சைப்பர் மரங்கள் என் கைகள் என அசைந்துகொண்டே இருக்கும்.