பட்டாம்பூச்சிக் கதைகள்

எம் பெண்களின் விரல்களில் தேயிலை கறை படிந்திருந்தது, கொழுந்து கிள்ளலின் போது அழுந்திய நகக்கீறல்களில், தலைமுறைகளாய் விடியாத இரவுகளின் ஆன்மா அழுது கொண்டிருந்தது. அன்றாடம் சட்டை மாற்றி, சிலேட்டை எடுத்து புத்தகப்பைக்குள் திணிக்கையில் யாரேனும் புளிச்சான் கீரைக் கிழங்கோ, காக்காகரும்போ, பறித்து தருவார்கள் என்ற கனவும் இருந்து. “புட்டுவாத்தியார்” கடக்கையில், உர்ர்ரென்று இருந்த காடு, கண்ணாடி வாத்தியார் கடக்கையில் "க்ளுக்" கென்றும், 
                                   பூபதி டீச்சர் கடக்கும் போது பணிவோடும் சிரித்தது. அன்றாடம் ஊருக்குள் வரும் அந்த மலை ரயில் ரன்னிமேட்டை கடக்கையில், தோளில் ஏந்திய, ப்ளம்ஸ், பேரி, கொய்யா, ஆரஞ்சு பழக்கூடைகளில் குவாட்டருக்கான தேவை இருந்தது. ரயில் புறப்படுகையில், ராகவன் தேநீர் தயாரிக்க தொடங்குவது சாக்கு கட்டும் அவசரத்தில் சாப்பிட மறந்தவர்களுக்கு ஆறுதலாய் இருந்தது. மனசுக்கு ஒவ்வாத மங்கையை அன்றாடம் புணர்வது போல் மழையும், கூடவே இருக்கும் கொலைகாரனின் அலட்சிய புன்னகை போல் குளிரும், பதுங்கு குழிக்குள் கண்ணிவெடிகள் புதைக்கப்பட்டிருக்கலாம் என்கிற அச்சம் போல் பனியும், அறிவிக்கப்படாத அபாய எச்சரிக்கை போல் சருகுகளுக்கிடையில் அட்டை, பூரான், தேளும் இருந்தது.
                                     அன்றாடம் சாக்கடையை சுத்தம் செய்யும் காளிமுத்து அண்ணன் புழுக்கள் நெளியும் கழிவுகளை வாரிப்போடுகையில் நாம் அடிமைகளாய் வாழ்வதற்கான நியாயங்கள் அதில் நெளிந்து கொண்டிருந்தது. லாஸ் நீர்வீழ்ச்சியின் சுழலில் இருக்கும் மர்மம் போலவே வழுக்குப் பாறைகளாலான என் மனசும் இருந்தது.

                                   1997 July. பத்து நாட்களுக்கும் மேலாக மழை பெய்து கொண்டிருந்தது. வழக்கத்துக்குமாறாக நரிக்கொட்டை ஆற்றில் வெள்ளம் பெருக்கெடுத்து ஓடியது. மாட்டுக்கு புல் அறுத்துப்போட வேண்டும் என்கிற கவலையில் மழையை கெட்டவார்த்தைகளால் சபித்துக் கொண்டிருந்தான் ராமர். வழக்கமாக குழாயடிக்கு வரும் பெண்கள் அன்று வாசலிலேயே பாத்திரங்களை கழுவிக்கொண்டிருந்தனர். முந்தையநாள் இரவு எங்கள் வீட்டில் மட்டும் மின்சாரம் தடைபட்டிருந்தது. அப்பா விஜி எட்டாவுடன் மின் கம்பிகளை அண்ணாந்து பார்த்து எதோ பேசிக்கொண்டிருந்தார். முந்தைய இரவில் சோற்றுப்பாத்திரத்தினுள் மழை ஈசல்கள் செத்து விழுந்ததனால், சாப்பிடாமலே தூங்கி விட்டதாக கருப்பாயி பாட்டி அம்மாவிடம் புலம்பியது. பல் துலக்கியபடியே, மெல்ல குழாயடிக்கு வந்த குமாரும், ராஜாவும் கேசவன் தோட்டத்து பம்பளிமாஸ் பழங்களை நோட்டம்விட்டபடியே, ஏதோ பேசிக்கொண்டிருந்தார்கள். சின்னபூசாரி கவி, கோடாலியை எடுத்துக்கொண்டு தோட்டத்துக்கு போவதை ஜாடைகாட்டி சுதேவன் சத்தமாக சிரித்தபோது சதீஷ் தலையிலடித்துக்கொண்டான். வீட்டு அட்டாளிக்கு மேலே கூடு கட்டியிருந்த சிட்டுக்குருவியின் சத்தம் கொஞ்சம் அதிகமாகவே கேட்டது.
                                ஷூ மாட்டிக்கொண்டு கண்ணதாசனின் எண்ணங்கள் ஆயிரம் புத்தகத்துடன் குடையை மட்டும் எடுத்துக்கொண்டு பள்ளிக்கு கிளம்பினேன். “என்ன ஆனாலும் என் பையன் கரக்டா ஸ்கூல்க்கு போய்டுவான்” பரவால என்று கோசு அத்தை சொல்லியபோது எனக்கு சிரிப்பு தான் வந்தது. 0108 பேருந்து பழத்தோட்டத்தில் (ஆர்செடின்) இருந்து கிளம்பி நான்சச் ஐ வந்தடைந்திருந்தது. நான் வேகமாக நடக்க முயற்சி செய்தேன். 2ஆம் நம்பர் லைனை கடந்தபோது பேருந்து பள்ளத்தாக்கை (Glendale) கடந்திருந்தது.
                             

மழைபெய்து, சேறும் சகதியுமான அந்த வழியில் என்னால் வேகமாக நடக்க முடியவில்லை. நான் காட்டேரி பேருந்து நிறுத்தத்தை அடைந்ததும் 0108 போய்டுச்சு ஷிஜு என்று வடிவேலு சொன்னபோது கடைக்குள் இருந்த கௌசல்யா கைதட்டி சிரித்தது. என் கவலையும் களைப்பும் அதிகமாகியது. அடுத்த 3ஆவது நிமிடம் கண்ணாடியில் கிராமத்து தேவதை என்று எழுதப்பட்டிருந்த அந்த அதிகரட்டி பேருந்து என் முன்னே வந்து நின்றது.
-தொடரும்..